Esmee - Bromsmurf

Het is weer eens zo'n dag waarop ik niks voor elkaar krijg. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, maar toch heeft de winterblues mijn huiskamer nog niet verlaten. Ieder jaar opnieuw heb ik er last van. Van oktober tot en met maart voelt het elke ochtend weer alsof ik wakker word in het lichaam van bromsmurf. Ondanks dat de bromsmurf-periode eigenlijk alweer verstreken zou moeten zijn, voelt het dit jaar allemaal wel heel erg heftig. Ik weet niet of het de nasleep is van tante Coronie of dat mijn scriptie de voordeur nog op slot houdt. Fijn is het in ieder geval niet. Ik heb zo veel geweldige dingen in het verschiet. Maar ondanks dat is er toch iets in mij wat maar niet vooruit wil. Sommige dagen gaat het goed, dan sta ik lekker vroeg op, doe ik alles wat ik de afgelopen dagen eigenlijk had moeten doen en eet ik lekker gezond. De volgende dag lig ik tot 11.00 uur in mijn bed te stinken om vervolgens verder te mopperen achter mijn bureau met een reep Milka karamel in mijn hand. Overigens denk ik niet dat ik de enige ben. Er zullen vast meer mensen zijn, ik vermoed vooral de studerende jongvolwassenen onder ons, die hier last van hebben. Ik geloof wel dat we dit als samenleving kunnen oplossen, of in ieder geval verbeteren. In de internationale omgeving waarin ik leef, is het heel normaal te vragen ‘How you doing?' om vervolgens geen diepgaand antwoord te verwachten. Want zeg maar eens iets anders dan ‘I'm fine' of ‘Getting there’ en je gesprekspartner (als je het al zo kan noemen) kijkt je aan met een intense blik van verbijstering. Vragen hoe het met je gaat aan het begin van een gesprek wordt meer gezien als een beleefdheidsvorm. Een serieus antwoord wordt niet verwacht. Ik vind het echter helemaal niet beleefd als je wordt afgekapt, omdat je toegeeft dat het even níet zo goed gaat. Zelf probeer ik juist altijd eerlijk antwoord te geven. Wanneer iemand mij vraagt hoe het met me gaat, en mijn alter ego bromsmurf is die ochtend inderdaad in mijn lichaam gekropen, zeg ik gewoon dat het eventjes niet zo lekker loopt. Als iedereen dat nu eens zou doen, rustte er wellicht niet zo'n taboe op. We zijn nou eenmaal niet gemaakt om 24/7 op deze wereld rond te huppelen alsof het buiten naar koekjes ruikt en de wolken roze gekleurd zijn. Ondertussen is het April en is de zomer, net zoals mijn scriptiedeadline, in zicht. Het wordt dus langzamerhand tijd om mezelf weer bij elkaar te rapen. De weersvoorspellingen zijn positief. Dus laten we er maar het beste van maken, en genieten van wat het zonnetje ons te bieden heeft.