Hélène - Tranen met tuiten

Afgelopen week zag ik in het nieuws een item voorbijkomen over een passagier die in een klein vliegtuigje de stuurknuppel had moeten overnemen van de piloot omdat deze onwel was geworden. Met hulp van de luchtverkeersleiding, die hem via de koptelefoon aanwijzingen had gegeven, was het de jongeman gelukt het toestel veilig aan de grond te zetten. De luchtverkeersleider vertelde in het interview achteraf dat het hem verbaasd had hoe kalm de man aan de andere kant van de lijn was gebleven tijdens het hele gebeuren. Dat hijzelf als verkeersleider kalm was gebleven beschouwde hij als zijn professionele taak, maar menige passagier zou in die situatie in totale paniek zijn geschoten volgens hem. Ik denk het eerlijk gezegd ook, maar het is opmerkelijk hoe kalm mensen kunnen blijven in spannende tijden. Zo kalm zelfs, dat andere mensen daar energie en hoop uit putten. Mensen pikken de vibe op van degene die de leiding heeft; is die vibe angstig, paniekerig en schrikachtig of is die vibe rustig, kalm en in balans. Het kan aan mij liggen, maar ik heb het idee dat er steeds meer behoefte is aan mensen die een serene rust verspreiden. Op de werkvloer, op straat, op de sportclub, in de supermarkt, overal lijkt een overgevoelige sfeer te heersen en hebben mensen een kort lontje. Verkeersregelaars worden door automobilisten in elkaar geslagen, supermarktmedewerkers worden belaagd door klanten en online lijkt ‘bedreigen’ het nieuwe ‘in discussie zijn’. Ik hoorde schrijfster Lale Gül op tv heel laconiek zeggen: “Na dit optreden stroomt mijn inbox weer vol bedreigingen, maar dat is dan maar zo.” Haar kalmte is bewonderenswaardig en ik denk ook wel de enige manier om hiermee om te gaan, maar het zegt wel iets over hoe gewoon we dit soort zaken met zijn allen zijn gaan vinden. Wie durft er nog iets van te zeggen als iemand de kassamedewerker verrot scheldt omdat de kruidenboter op is? Wie durft er iets van te zeggen als je ziet dat iemand tijdens het uitgaan wordt lastiggevallen? De andere kant op kijken is gemakkelijker dan de confrontatie aangaan en eerlijk is eerlijk: daarmee breng je jezelf soms ook daadwerkelijk in gevaar. Ik denk van mezelf altijd dat ik Wonder Woman ben en dat ik in alle situaties de rust kan bewaren en ervoor kan zorgen dat ik, bij wijze van spreken, het vliegtuig veilig aan de grond zet. Maar als het waar is dat kleine kinderen haarfijn de vibe oppikken van degene die ze vasthoudt, dan ben ik onlangs tijdens kraamvisite bij mijn collega keihard door de mand gevallen. Het kindje voelde haarfijn aan dat ik als de dood was dat ik haar zou laten vallen. Ze huilde tranen met tuiten.