Het 6-jarige nichtje van Amiée stelde haar speelgoedkeukentje terbeschikking voor de aanwezige kinderen. Gedoneerd speelgoed mocht na afloopworden meegenomen. Communiceren gaat prima, zolang het internet meewerkt: "We gebruiken google translate, maar als ik alleen met Oksana benen internet valt uit, dan blijft het wel een tijdje stil!"
Het 6-jarige nichtje van Amiée stelde haar speelgoedkeukentje terbeschikking voor de aanwezige kinderen. Gedoneerd speelgoed mocht na afloopworden meegenomen. Communiceren gaat prima, zolang het internet meewerkt: "We gebruiken google translate, maar als ik alleen met Oksana benen internet valt uit, dan blijft het wel een tijdje stil!" Katja Waltmans

Ontmoetingsplek voor Oekraïense vluchtelingen

Verhalen

De laatste zondag in maart was een zonnige dag. In Höngen, net over de grens bij Sittard, stonden die dag de deuren van de zelfgebouwde saloon van Amiée en Richard gastvrij open. Klaar om Oekraïense vluchtelingen uit de omgeving te begroeten. “Sinds een aantal dagen bieden wij onderdak aan twee Oekraïense vrouwen en we dachten: Hoe mooi zou het zijn om de saloon open te stellen als ontmoetingsplek voor lotgenoten?” Terwijl Richard in Florida verbleef voor een verrassingsbezoek aan zijn beste vriend, staken Amiée, Masha en haar moeder Oksana de handen uit de mouwen om het gezellig te maken. De Duits/Oekraïense Svitlana was present om praktische informatie te geven over de Duitse wet- en regelgeving.

In de tuin achter de saloon staan tafels, voorzien van kleine vaasjes met (Hollandse?) tulpen. “Ik had overal twee tulpen ingezet, maar Masha wees me erop dat dit een Oekraïens gebruik is op begrafenissen. Dus heb ik maar snel een derde tulp toegevoegd,” lacht Amiée. De geboren Brunssumse woont al jaren met haar man in Höngen, vanwege de rust en de ruimte. “Toen we hoorden over de oorlog in Oekraïene hebben we meteen nagedacht over het bieden van opvang. Via via kwamen we in contact met Svitlana. Zij woont al 23 jaar in Duitsland met haar Nederlandse man en is vrijwilliger bij een hulpverleningsorganisatie, die momenteel veel voor deze vluchtelingen doet. “Na een paar dagen kregen we al een telefoontje: of we Masha en Oksana konden opvangen. Op maandagavond kwamen ze, op dinsdagochtend gaven we hen de huissleutel. Dat was wel een beetje gek, maar ja wij moesten gewoon naar ons werk.”

Houdbare melk?

Na een week voelt het nog steeds wat onwennig, maar alles verloopt zonder problemen. “Ze wilden hun paspoort aan ons geven, maar dat vonden wij vreemd. We willen ook geen vergoeding. Voor ons is het geen probleem, maar ik snap dat niet iedereen dit zo kan aanbieden. Je weet tenslotte ook niet hoelang deze situatie gaat duren.” Moeder en dochter willen graag iets doen. “Ze helpen met poetsen en koken. Laatst maakten ze borshch, een traditioneel Oekraïense soep met veel tomaten en groenten.” Om ze wegwijs te maken in hun - hopelijk tijdelijke - omgeving, neemt Amiée haar logés overal mee naartoe. “Naar de winkel, naar het sporten, met het verzorgen van onze dieren. De sportschool bood direct een gratis lidmaatschap aan gedurende hun verblijf.” Het levert ook grappige momenten op: “Masha, zij spreekt gelukkig goed Engels, liet me een pak melk zien dat ze kochten. Is dit melk van een koe? Ze vonden het heel vreemd dat het niet in de koeling stond. Zij kennen geen houdbare melk!”


Googlen levert het recept op van een drankje: Blue Curaçao met advocaat. Blauw-Geel, de kleuren van Oekraïne. “Het slaat nergens op deze combinatie, maar het ziet er wel leuk uit!” lacht Amiée (l), gastvrouw in de western saloon. - KatjaWaltmans


Upside down

Intussen heeft Svitlana buiten het woord genomen. Ze heet de gasten welkom in hun eigen taal, waarna genoten wordt van koffie en vlaai, gedoneerd door Petra’s Shop, en iedereen kennis met elkaar maakt. Ook hier levert het cultuurverschil een hilarisch moment op als Amiée laat zien hoe  Oksana en Masha het gebak hebben gesneden: In kleine pastillen. “Wel zo handig, nu kunnen we van elke soort wat pakken,” lacht de gastvrouw vrolijk. Ze schuift aan bij haar gasten, ondertussen vraag ik Masha en Oksana naar hun ervaringen sinds de vlucht. Moeder en dochter zijn nu twee weken in Duitsland, na een autorit van circa 1500 kilometer vanuit Oekraïne. Hun thuis is in de buurt van Lviv. “We hoorden de bommen en vroegen ons af: wat moeten we doen? Uiteindelijk besloten we naar Duitsland te vluchten, mijn vader bleef achter. Hij is gepensioneerd militair en sinds het uitbreken van de oorlog helpt hij als vrijwilliger,” vertelt Masha. Haar gezicht betrekt. “We hopen dat hij niet actief hoeft mee te vechten.” Ze hebben het goed hier, maar het is ook wennen. “Everything is upside down,’ geeft ze uiting aan haar gevoel. “We hoeven niets te doen van Amiée en Richard, maar we helpen graag, anders duren de dagen erg lang.” Regelmatig is er contact met het thuisfront, de berichten zijn helaas verre van geruststellend.

De middag loopt ten einde. Intussen hebben zich enkele app-groepjes gevormd van mensen die contact met elkaar willen houden. Amiée speelt met de gedachte deze middag regelmatig te herhalen, het blijkt dat er behoefte is aan een laagdrempelige ontmoetingsplek. Ik verlaat het gezelschap, met een verruiming van mijn talenkennis. Twee Oekraïense woorden heb ik vanmiddag geleerd: Borshch en Djakuju. Dankjewel!

Tekst en Beeld: Katja Waltmans